Oliver Twist en de Senegalese grens

Satalietbeeld van de Barrage Diama

Satelietbeeld van de grenspost bij Diama (Senegal)

Op 22 oktober arriveren we om 18:00 uur aan de Senegalese grens bij Diama. We hebben Mauritanië verlaten met enige vertraging maar niet bijzonder. De douane afhandeling kostte wat tijd maar de vertraging bij de politiepost was minimaal. Wel stelde met name deze post het op prijs als er een handgeschreven verklaring werd afgegeven dat men  – de politie – zich voorbeeldig had gedragen. Ach, waarom niet, ze keken wel streng maar daar bleef het dan ook bij.

De weg naar Diama – de organisatie wilde niet via Rosso vanwege de naam die deze grensovergang heeft als het gaat om hustlers en ‘procedurele afhandeling’ – loopt dwars door een fraai natuurgebied en is een 100 km lange ‘zand’piste. Niet bijster geschikt voor personenauto’s alhoewel de lokale bevolking zich ook hier met ware doodsverachting over voortbeweegt. De doortocht door dit natuurpark is onderhevig aan tol. Ook de dam over de Senegal rivier is niet gratis.

Eenmaal aangekomen aan de Senegalese grens worden we begroet door talloze kinderen, van een paar maanden oud tot opgeschoten tieners en moeders met grut op de rug. Logisch, er valt in deze hoek van de wereld niet zoveel te halen en die rare toeristen in hun hoog opgetaste vehicles zijn stinkend rijk. Relatief gezien volstrekt juist. Bovendien weet iedereen waar we naar op weg zijn: Gambia. En wat we daar gaan doen: geld, materiaal, medische voorzieningen, kleding, voedsel, ja, zelfs auto’s worden daar zomaar weggegeven.

Probeer aan iemand die weinig tot niets heeft maar eens uit te leggen dat je spullen, waar een universele behoefte aan is, gaat brengen naar een land waarmee je tijdens het voetbalseizoen op voet van oorlog staat. In Gambia en Senegal wonen dezelfde stammen en families – historisch gescheiden van elkaar door een koloniale potloodstreep en nu een fysieke grens. Waarom zij wel en wij niet?

Het is dan ook logisch dat men toch probeert een graantje mee te pikken. Vragen, bedelen, handelswaar proberen te verkopen en zelfs wederrechtelijk toe-eigenen zijn allemaal exponenten van die tegenstellingen. Dit zijn helemaal geen harde criminelen, het zijn mensen die op de grens van wanhoop leven.

Het is ook allemaal niet zo ongeorganiseerd als dat op het eerste gezicht misschien lijkt. Het heeft meer weg van Oliver Twist. Auto’s en inzittenden worden ook niet willekeurig belaagd. Kinderen en vrouwen (de Olivers) die iets krijgen trekken zich even terug opzij van een gebouw dat schuin achter de douane post staat. Daar wordt de ‘vangst’ overgedragen aan een oudere man (soort Fagin of Bill Sikes) die verder uit het zicht blijft. Etenswaren zijn een uitzondering, die worden direct verscholen om ergens uit het zicht te nuttigen.

Als je eenmaal iets gegeven hebt, of zoals wij iets gekocht, komt er soms nog wel iemand langs maar blijft het relatief rustig rond de auto. Er wordt soms nieuwsgierig naar binnen gekeken maar het drammerige is er af. Dit in tegenstelling tot mensen die helemaal uit hun fontanel gaan en denken dat ze indruk maken door met woeste arm- of beenbewegingen de ‘meute’ op afstand te kunnen houden. Juist niet, de aandacht voor die ‘toubabs’ intensiveert. Het was beschamend om te zien hoe sommige deelnemers vloekend en scheldend – “rot op zwarte hond” – de lokale jeugd lieten kennis maken met “de rijders voor het goede doel”.

Wie z’n foute reactie inziet en vervolgens vrolijk in de lach schiet als een opgeschoten tienermeisje een ‘kiss my ass’ gebaar maakt, maakt veel goed. Humor, begrip en een gemeende geste neutraliseren veel. Het gaat ze niet eens zo zeer om goederen maar om menswaardig behandeld te worden. Het is dan ook veel relaxter om buiten je auto te staan. Het blijft natuurlijk raadzaam om ramen en deuren te sluiten maar er is absoluut geen reden tot panisch gedrag. Dit zijn geen harde criminelen – het zijn mensen die het hoofd boven water proberen te houden en ze verdienen ons respect dat ze ondanks hun harde werkelijkheid toch ook gewoon mens blijven.

Toch wil dat niet zeggen dat alles koek en ei is in Senegal. Met name in Zuid-Senegal (Casamance) is het oppassen geblazen en wordt reizen over de weg door alle officiële instanties sterk afgeraden. Ook het grensgebied tussen Gambia en Zuid-Senegal staat weer onder verscherpt toezicht vanwege het recent oplaaien van de strijd tussen de MFDC (Mouvement des Forces Démocratiques de Casamance) en regeringstroepen waarbij berovingen en schietpartijen de situatie verder verslechterd hebben.

Reizen in het donker wordt sowieso afgeraden. Met enige regelmaat zijn er onlusten, betogingen en andere minder gezellige ‘bijeenkomsten’  door geheel Senegal waar je als toerist geen onderdeel van wilt uitmaken. De niet-geplande overnachting aan de Noord-Senegalese grens – misschien niet direct een potentiële brandhaard – was wel potentieel gevaarlijk. Plaatsen waar groepen toeristen samen komen kunnen ongewenste personen – de Bill Sikes – trekken die een volstrekt andere agenda hebben dan de Oliver Twists’ waar we overdag mee geconfronteerd werden.

de 'polis' van de tijdelijke autoverzekering

de autoverzekering voor 5 dagen voor de DesertBeagle

Dit bericht is geplaatst in Oktober Challenge, Reisverslag. Bookmark de permalink.

3 Reacties op Oliver Twist en de Senegalese grens

  1. Pingback: To Challenge or not to Challenge | Dream Reality

  2. Tiny Volkers, team potvis, 1303 challenge 2012 zegt:

    Hoi, wij zitten nu in Nouakchot te wachten op de 4×4 voertuigen om morgen naar Diama te rijden. ik lees dat der weg 100km “zandpiste”is.en voor personenen auto,s niet zo goed is. is het net zo slecht als het stuk niemandsliemand? wat is top snelheid?

    hopelijk snelle reactie.

    groetjes team potvis.

    • admin zegt:

      Hoi Tiny en Peter,
      Die 100km zandpiste is te doen, op sommige punten slechter dan het stuk tussen Marokko/Westelijke Sahara en Mauritanië. Het eerste deel is behoorlijk (ver)hard met hier en daar wat gaten maar redelijk goed te doen. Hou voldoende afstand van voorgangers zodat je door de stofwolken voldoende ‘weg’ kunt overzien en dus tijdig een spoor kunt kiezen om de gaten heen. Verder zitten er een paar stijgers en dalers in met mul zand maar ook dat is te doen. Vooraf voldoende snelheid maken en/of houden om er door te komen – niet plotseling remmen of ineens volgas geven. Neem desnoods eerst wat afstand van voorgangers zodat je met je ‘eigen’ snelheid de hindernis kunt nemen zonder zijn/haar achterlichten te zoenen.

      Daarna krijg je een stuk waar de zandondergrond wat minder stevig is; ook afhankelijk van de route die ze kiezen. In oktober werd in eerste instantie een kortere route gekozen die ook voor de 4×4’s te zwaar bleek. Men heeft toen alsnog besloten de ‘normale’ route te rijden. Die is redelijk tot goed te doen. Het laatste stuk is oppassen geblazen. Je rijdt daar over een dijk of onderlangs voor een deel en dat is ook beter dan over de dijk maar zorg dat je tijdig bovenop rijdt anders moet je een heel stuk terug. In oktober lag een groot deel van de weg onderlangs ineens in het water. Dan moet je naar boven de dijk op en dat is voor een 4×4 te doen maar met een luxe auto kun je dat vergeten.

      De weg op de dijk is niet alleen bezaaid met gaten, ook sleuven in lengte richting en die zijn behoorlijk lang en diep. Met enig beleid het gaspedaal beroeren dan is ook deze hindernis zonder problemen te nemen.

      Het laatste stuk naar het ‘park’ is wasbord – optimale snelheid is afhankelijk van je auto, afvering en bandenspanning. Als je te langzaam of te hard rijdt klappert je gebit eruit. Schat 65/70km optimale snelheid – maar hangt van je auto af. Bij de ‘juiste’ snelheid merk je weinig of niets van de ribbels maar het onderstel krijgt wel het e.e.a. voor de kiezen. Er ligt ook een hoop losse steenslag dus wees waakzaam op zeer snelle rijders die je passeren (of die je tegemoet komen – lokale bevolking rijdt met pure doodsverachting) en hou je raam (tijdelijk) dicht aan de kant waar ze passeren.

      De andere grensovergang is misschien ‘beter’ te bereiken maar afgaande op alle ervaringsverhalen is het passeren daarvan wellicht een ervaring die je wilt missen ;-)

      He, succes verder, we volgen jullie allemaal dagelijks vanaf de start in Antwerpen en eerlijk gezegd: het kriebelt best wel weer; het is een fenomenaal mooie rit en ervaring!

      groetjes
      Gijs

Laat een reactie achter bij admin Reactie annuleren

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>